"Tour de Calisia" - VIII Setka Cyklisty
Rajd "Tour de Calisia",
nazywany również "Setką Cyklisty", jest organizowanym
przez Klub Turystyki Kolarskiej "Cyklista" w Kaliszu
ogólnopolskim
rajdem turystycznym
o długości 100 km, którego trasa biegnie ciekawymi zakątkami
naszych okolic – powiatu kaliskiego i sąsiednich. W 2016 r., tradycyjnie w
pierwszą sobotę sierpnia, odbyła się ósma już jego edycja. W tym roku w rajdzie uczestniczyła
także 12 osobowa grupa członków Koła PTTK "Z Buta" przy
Stowarzyszeniu Emerytów i Rencistów Policyjnych w Kaliszu a także
policjanci KMP w Kaliszu.
Tour de Calisia" z roku na rok przyciąga coraz większą rzeszę sympatyków jednośladów.
W 2016 r., w swojej ósmej odsłonie, rajd zgromadził 350 rowerzystów z ponad 150 miejscowości z
całej Polski – zarówno amatorów, jak i osób jeżdżących na rowerze wyczynowo. Co więcej, osób w bardzo różnym wieku – różnica wieku pomiędzy najmłodszym i najstarszym uczestnikiem rajdu wyniosła prawie
70 lat! (6,5 roku najmłodszy i 83 lata najstarszy).
W 2014 i 2015 r. rajd został bardzo wysoko oceniony przez Wielkopolską Komisję Turystyki Kolarskiej, która dwukrotnie uznała go za najlepszy rajd rowerowy w Wielkopolsce w kategorii rajdów jednodniowych
Rajd nie ma charakteru wyścigu. Uczestnicy jadą podzieleni na grupy. Podczas przejazdu każdorazowo przewidziane są postoje w szczególnie ciekawych krajoznawczo miejscach. Podobnie jak w latach poprzednich, również i w tym roku na wszystkich uczestników na mecie czekał obiad, imienne statuetki
oraz imienne, numerowane certyfikaty ukończenia rajdu. W tym roku kolejny już raz uhonorowane
zostały także najliczniejsze grupy, jeden z pucharów przypadł także naszej drużynie jako najliczniejsza grupa z rejonu Kalisza.
Dla osób przyjezdnych w przeddzień rajdu organizowane jest zwiedzanie najstarszego miasta w Polsce.
TRASA RAJDU
KALISZ – Kucharki – Lubomierz – Dobrzyca – Bugaj – Gutów – Śliwniki – SZAŁE = 100 km
OPIS KRAJOZNAWCZY
Kalisz – miasto o najstarszej w Polsce metryce pisanej. Około 142-145 r. n.e. Klaudiusz Ptolemeusz umieścił nazwę Calisia oraz zaznaczył jej położenie na mapie ówczesnego świata. Starożytny Szlak Bursztynowy przebiegał przez dzisiejszy Kalisz od wybrzeży Adriatyku po Bałtyk. Gród kaliski dzisiejszej dzielnicy Zawodzie należał do największych w piastowskiej Polsce. Kalisz uzyskał prawa miejskie w 1257 r.
W dzisiejszym Kaliszu warto zobaczyć m.in.:
· liczne obiekty sakralne, np.: katedrę Św. Mikołaja – najstarszy kościół w Kaliszu (1253 r.) oraz bazylikę Wniebowzięcia NMP – miejsce kultu św. Józefa, pielgrzymek (na placu św. Józefa znajduje się pomnik papieża św. Jana Pawła II),
· fragmenty średniowiecznych murów obronnych z basztą więzienną „Dorotką”,
· park miejski – jeden z najstarszych parków publicznych w Polsce (1878 r., styl angielski),
· rezerwat archeologiczny na Zawodziu – rekonstrukcja wczesnośredniowiecznego grodu piastowskiego,
· Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego,
· Główny Rynek, ratusz z wieżą widokową.
Kucharki – wieś nad rzeczką Ciemną na południe od Gołuchowa. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z roku 1288, dawna nazwa to Kucharki Rycerskie. Znajduje się tu drewniany kościół pw. Świętej Trójcy, zbudowany w 1754 r. dzięki fundacji dziedzica Kucharek Walentego Otto Trąmpczyńskiego. Kościół nie posiada wyodrębnionego prezbiterium, wnętrze jest niezwykle barwne dzięki przepięknym malowidłom stropowym i ściennym z przełomu XIX i XX wieku. Wyposażenie świątyni z XVII i XVIII wieku stanowią: ołtarz główny, ambona i figury na belce tęczowej pochodzące z wcześniejszej świątyni, która spłonęła od uderzenia piorunem, oraz obraz Anioła Stróża i krucyfiks. Całość dachu pokryto gontem. Do kościoła należy drewniana dzwonnica z 1783 r.
Karmin – wieś w gminie Dobrzyca. Nazwa osady wymieniana jest w źródłach pisanych pod datą 1395. Wieś należała do rodziny Karmińskich herbu Czele. Kolejni właściciele to: w I poł. XVI w. rodzina Twardowskich i Sośnickich, w II poł. XVII w. ród Koźmińskich, a w XVIII w. rodzina Sokolnickich. Jako późniejszych właścicieli źródła podają Gorzeńskich herbu Nałęcz. W wiosce znajduje się kościół pw. św. Barbary zbudowany w 1818 r. Obiekt zaprojektowany w stylu klasycystycznym, na zewnątrz widoczne trzy fragmenty: czworoboczna wieża dzwonna zwieńczona metalowym daszkiem z krzyżem, podwyższony korpus nawowy oraz prezbiterium. Tuż pod linią dachu umieszczone są półcylindryczne okna. Przestronne wnętrze z malowidłami na suficie, w głównym ołtarzu wizerunek św. Barbary. Kościół został wpisany w 1975 r. do rejestru zabytków.
Dobrzyca – miasto od 1440 r., nazwa pochodzi od godności pierwszego właściciela Mikołaja Dobrzyckiego herbu Leszczyc. W 2014 r. miejscowość odzyskała prawa miejskie utracone w 1934 r. z powodu zbyt małej liczby ludności. W centrum miasta rynek z pomnikiem Stanisława Mikołajczyka. Nieopodal rynku drewniany kościół z 1778 r. pw. św. Tekli, z wyposażeniem w stylu rokokowym. W Dobrzycy znajduje się również kościół poewangelicki, jednonawowy z wysoką wieżą zegarową z I poł. XIX w., który służył ewangelikom do 1945 r., a obecnie jest własnością parafii św. Tekli i pozostaje zamknięty. We wschodniej części miasta położony jest park w stylu angielskim z przełomu XVIII i XIX w., a w nim okazały zespół pałacowy wzniesiony w końcu XVIII wieku wg projektu S. Zawadzkiego dla generała Augustyna Gorzeńskiego, wielkiego mistrza loży masońskiej. Pałac klasycystyczny zbudowany w 1799 r. na rzucie węgielnicy masońskiej (dwa skrzydła ustawione pod kątem prostym), wewnątrz bogata dekoracja malarska. W parku znajdują się: loża masońska zbudowana na kształt panteonu, monopter wzniesiony na wyspie i oficyna. Wśród starodrzewu znajduje się wiele pomników przyrody. Do najważniejszych okazów należy ogromny platan (jeden z największych w Europie) o obwodzie pnia ponad 10 m, pochodzący z 1735 r. Ciekawostką parku jest najstarszy w Polsce paklon (klon polny), pochodzący najprawdopodobniej z końca XVII w.
Koźminiec – wieś w gminie Dobrzyca. Historia założenia wsi jest związana z ruchem osadnictwa olęderskiego. W 1876 r. utworzona została w osadzie gmina ewangelicka, do której należał znajdujący się tutaj neogotycki kościół z końca XIX w. Po II wojnie światowej w 1947 r. świątynia została przekazana katolikom. Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został wzniesiony z cegły z charakterystyczną, masywną wieżą dzwonną oraz wyodrębnionym prezbiterium. Wnętrze z drewnianym sufitem zawiera neogotyckie wyposażenie. Drewniany ołtarz z krucyfiksem i tabernakulum oświetla duża rozeta z witrażem. W centrum wioski znajduje się dom z XX w. z ostrosłupową wieżyczką narożną. Inne zabytki to pastorówka z początku XX w., dawna szkoła ewangelicka z 1880 r. oraz zespół starych domów szczytowych konstrukcji sumikowo-łątkowej, najstarszy z 1836 r.
Bugaj – wieś w powiecie ostrowskim, z częściowo zachowanym parkiem z pierwszej poł. XIX w. i pałacem z początku lat dwudziestych XX w. (do 1939 r. własność rodziny Czarneckich). Obecnie pałac jest własnością prywatną i stanowi obiekt obsługi turystycznej.
Sobótka – jedna z najstarszych miejscowości regionu ostrowskiego o charakterze miejskim, w której warto zobaczyć pałac rodziny von Stieglerów z lat 1898-1890, zbudowany w stylu eklektycznym. Jest to obiekt piętrowy z dwiema wieżyczkami, basztami i wieżą. Obecnie własność Spółki Hodowli Roślin. Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy o powierzchni 6,6 ha założony w latach czterdziestych XIX wieku z charakterystycznymi jesionami i dębem o obwodzie 460 cm oraz zabudowania pofolwarczne z przełomu XIX i XX wieku z 5 dziedzińcami oraz dawną ujeżdżalnią, stajniami i powozownią. W północnej części wsi znajduje się wczesnogotycki Kościół Narodzenia NMP z końca XIII wieku z portalem. Z wyposażenia kościoła na uwagę zasługuje m.in. chrzcielnica z czarnego marmuru z 1675 r. Ołtarz boczny z II połowy XVIII w. ma pole w kształcie serca. Przy kościele drewniana dzwonnica kryta gontem z dwoma dzwonami z 1558 i 1762 r. W Sobótce znajduje się również zabytkowy budynek gorzelni z 1882 r.
Gutów – wieś na północ od Ostrowa Wlk., znana od 1403 r. Znajduje się tutaj pałac z 1875 r., rozbudowany na przełomie XIX i XX w. w stylu eklektycznym, złożony z kilku zróżnicowanych brył na rzucie litery L z czterokondygnacyjną wieżą narożną. W pobliżu pałacu park podworski z przełomu XIX i XX w. o powierzchni 5 ha.
Skalmierzyce – wieś nieopodal Kalisza, położona na lewym brzegu strugi Ciemna. Znana od 1343 r., dawna nazwa Skarbimirzyce. Do 1793 r. własność kapituły gnieźnieńskiej, potwierdzona przywilejem Kazimierza III Wielkiego. Skalmierzyce są jedyną wsią w Polsce będącą siedzibą gminy miejsko-wiejskiej (w XIX w. na gruntach wsi powstała odrębna osada, obecnie miasto Nowe Skalmierzyce). Znajduje się tutaj Sanktuarium Matki Bożej Skalmierzyckiej z cudownym obrazem umieszczonym wraz z innym wyposażeniem w późnorenesansowej kaplicy. Kościół pochodzi z lat 1891-1792, murowany, jednonawowy. Wewnątrz dwa witraże Włodzimierza Tetmajera z 1908 r., liczne wota składane przez pielgrzymów, wśród nich srebrny ryngraf z 1634 r. – dar króla Władysława IV Wazy za zwycięstwo nad Turkami. W głównym ołtarzu obraz patronki kościoła św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W kościele znajduje się nagrobek Jana Nepomucena Niemojowskiego ze Śliwnik i jego żony Joanny. Wokół kościoła drzewa pomnikowe.
Śliwniki – wieś w pobliżu Skalmierzyc znana od 1414 r. jako Slawniky, gniazdo rodowe Śliwickich herbu Korab. Od XIX w. należała do Niemojowskich. Znajduje się tutaj ciekawy pałac neogotycki o rozczłonkowanej bryle z wieżami w narożach, zbudowany w latach 1848-1850 dla Jana Nepomucena Niemojowskiego, prawdopodobnie wg projektu Karola Wutenberga i rozbudowany w roku 1898. Jan Nepomucen Niemojowski był oficerem, uczestnikiem powstania listopadowego. Pałac otacza park krajobrazowy o powierzchni 10,5 ha. Obecnie jest własnością prywatną. Po gruntowej renowacji odzyskał dawną świetność.
{galeria}rajdcalisia{/galeria}
Fot. A.Wojcieszak